Znaleziono w kategoriach:
Gry planszowe (33)
Wróć
Drodzy Rodzice!
Pierwsze zabawy z Puciem to sprzyjające rozwojowi myślenia
i mowy malucha spotkanie z ulubionym bohaterem!
Obrazki i podpisy kierujemy do dzieci, które ukończyły 1. rok
życia. Na każdym kartoniku znajduje się obrazek z wyrażeniem
dźwiękonaśladowczym, a także obiektem lub zwierzęciem
wydającym dany dźwięk i samym Puciem. Wyrażenia
dźwiękonaśladowcze są wypowiadane już przez roczne dzieci
i stanowią bardzo istotny element rozwoju mowy. Obrazki
dają okazję do rozmaitych zabaw, w zależności od możliwości
intelektualnych i potrzeb dziecka. Poniżej przedstawiam
przykładowe zabawy z wykorzystaniem obrazków, zaczynając
od tych najłatwiejszych.
1. Co to?
Kolejno pokazujemy dziecku obrazki,
nazywamy znajdujące się na nich obiekty
czy zwierzęta i czytamy wyrażenia
dźwiękonaśladowcze. Bawimy się obrazkami
na różne sposoby, np. zbierając rozsypane
PIERWSZE ZABAWY
6. Ja czytam!
Przed przystąpieniem do tej zabawy oswajamy dziecko
z napisami. Układamy przed nim obrazek. Wskazujemy
palcem obrazek i nazywamy obiekt na nim narysowany,
mówiąc np. „kle kle”. Pokazujemy dziecku podpis, czytamy
go i układamy pod obrazkiem. Robimy tak z kolejnymi
obrazkami, z początku nie wykorzystując ich dużej liczby
(wystarczą dwa, trzy obrazki i podpisy).
Gdy maluch oswoi się z napisami, przystępujemy do
zabawy „Ja czytam!”. Układamy przed dzieckiem dwa
obrazki oraz jeden podpis. Wskazując
palcem podpis, czytamy go wyraźnie,
np. „kle kle”. Pytamy: „Gdzie pasuje?”.
Jeśli dziecko nie wskazuje obrazka, do
którego pasuje podpis, robimy to za nie,
a następnie dajemy mu do rączki podpis
i wspólnie układamy go pod odpowiednim
obrazkiem. Stopniowo zwiększamy liczbę
wykorzystywanych elementów.
Życzę Państwu udanej zabawy!
Marta Galewska-Kustra
autorka serii książek o Puciu
na podłodze obrazki do koszyczka, wrzucając je do pudełka
i wyjmując z niego, udając, że są zjadane przez pacynkę.
Za każdym razem wypowiadamy odpowiednie wyrażenie
dźwiękonaśladowcze, „nazywając” obrazek.
2. Jest! Nie ma!
Układamy przed dzieckiem obrazek i nazywamy go,
używając odpowiedniego wyrażenia dźwiękonaśladow
czego, np. „Jest ko ko!” (pokazujemy palcem obiekt na
obrazku). Następnie zakrywamy obrazek
(chusteczką, naczyniem itd.), rozkładamy
ręce w geście „nie ma” i mówimy: „Nie ma
ko ko!”. Zachęcamy dziecko do odsłonięcia
ukrytego obrazka. Ta prosta zabawa
pozwala na wielokrotne osłuchiwanie
się z wyrażeniem dźwiękonaśladowczym i uczy rozumienia
ważnych pojęć „jest/nie ma”.
3. Gdzie jest?
Rozkładamy kilka obrazków (początkowo tylko dwa)
i wypowiadamy wyrażenie dźwiękonaśladowcze związane
z jednym z nich (np. „ko ko”). Pytamy: „Gdzie ko ko?”. Jeśli
dziecko nie wskaże odpowiedniego obrazka, robimy to
sami lub kierujemy palec malucha w odpowiednią stronę.
Stopniowo używamy coraz większej liczby obrazków.
4. Daj!
Jednym z ważnych pierwszych słów jest „daj” (najczęściej
w formie „da”). W tej zabawie układamy dwa kartoniki
(lub więcej, jeśli są już dobrze rozpoznawane) i mówimy:
„Daj ko ko”, wyciągając ku dziecku otwartą dłoń. Jeśli
nie zareaguje, wskazujemy palcem odpowiedni obrazek
i powtarzamy polecenie. Można też położyć dłoń malucha
na kartoniku i ponowić polecenie, a nawet chwycić obrazek
dłonią dziecka (żeby pomóc mu zrozumieć).
5. Gdzie pasuje?
Przygotowujemy rzeczy, które zostały pokazane na
obrazkach (np. zabawkowy pociąg, szczotkę, pluszowego
pieska). Kładziemy przed dzieckiem dwa przedmioty
i nazywamy je, wypowiadając odpowiednie wyrażenia
dźwiękonaśladowcze („czu czu”, „szu
szu”, „hau hau”). Pokazujemy dziecku
jeden obrazek, nazywamy go i pytamy:
„Gdzie pasuje?”. Zachęcamy malucha
do umieszczenia obrazka pod właściwym
przedmiotem. Jeśli dziecko ma kłopot,
wskazujemy na obrazku element taki sam jak wykorzystany
przedmiot: „Zobacz: tu szu szu i tu szu szu. Pasuje!”, po
czym układamy obrazek pod przedmiotem. Stopniowo
używamy coraz większej liczby obrazków i przedmiotów.