Nie wszystko, co martwe, powinno milczeć. Zwłaszcza jeśli mówimy o grze, której duch tkwi gdzieś pomiędzy Homerem a hałaśliwym salonem gier. Gdy Hades pojawił się na scenie, wywołał zamieszanie, jakiego dawno nie widziano w świecie niezależnych produkcji. Teraz jego kontynuacja nie tylko dorównuje pierwowzorowi – ona go przekracza, wchodząc w terytorium bardziej dojrzałe, mroczne i niepokojąco aktualne. Bo Hades II nie mówi już tylko o buncie – on mówi o czasie. I to dosłownie.
W mitologii greckiej Melinoe to postać równie fascynująca, co niepokojąca – duch żeński, zrodzony z podziemnych tajemnic. Supergiant Games uczyniło ją protagonistką drugiej części Hadesa, dając jej coś więcej niż nowy zestaw broni i zaklęć – dało jej powód. Melinoe nie ucieka z piekła – ona wraca do niego z misją, by powstrzymać Tytana Czasu, Kronosa. To już nie jest historia syna walczącego z ojcem, lecz opowieść o czasie, który pożera wszystko. Nawet wspomnienie poprzednich zwycięstw.
To subtelna, ale znacząca zmiana. Melinoe nie jest kopią Zagreusa. Jej motywacje, ton wypowiedzi, a nawet sposób poruszania się w świecie – wszystko to świadczy o nowym rozdziale, który nie zapomina o korzeniach. I właśnie w tej harmonii między nowością a kontynuacją tkwi największa siła Hadesa II.
Konsole Nintendo Switch w naszej ofercie:
Co się dzieje, gdy mit spotyka design
Motyw czasu nie jest tylko tłem fabularnym – to mechaniczna oś gry. Supergiant Games subtelnie, ale stanowczo, zmienia dynamikę rozgrywki. Zamiast jedynie przetrwać i uciekać, gracz czuje presję nieuchronności. Kronos to nie klasyczny "boss" – to wszechobecna siła, która zmusza do szybszych decyzji, brutalniejszego rytmu i bardziej strategicznego myślenia.
Każde podejście jest jak walka z tykającym zegarem – co idealnie rezonuje z samą naturą roguelike’ów. Ta integracja narracji z mechaniką przypomina o tym, że gra może być czymś więcej niż sumą swoich kodów – może być opowieścią, w którą się gra, a nie tylko obserwuje.
Hades II i filozofia kontynuacji
Zbyt często kontynuacje próbują być "więcej" – więcej lokacji, więcej przeciwników, więcej chaosu. Hades II stawia na "głębiej". Zamiast pompować świat do granic absurdu, skupia się na tym, co naprawdę działało w części pierwszej, i zanurza się w tym jeszcze bardziej. Nowe regiony to nie tylko nowe kolory i potwory – to alegorie. Każde miejsce, każda postać ma funkcję fabularną, mechaniczną i symboliczną.
Nawet dialogi – dynamiczne, kontekstowe, inteligentne – robią coś, czego brakuje wielu grom: nie traktują gracza jakby czegoś nie wiedzieli. Gdy spotykasz Apollina, Hermesa czy Hekate, nie dostajesz tylko "power-upów", ale fragmenty opowieści, które zaczynają układać się w mitologiczną układankę o czasie, śmierci i powtórzeniu.
Ekskluzywność, która intryguje, a nie wyklucza
Decyzja o wypuszczeniu gry w modelu early access okazała się nie tylko rozsądna, ale wręcz fundamentalna dla jej tożsamości. Społeczność Hadesa nie jest biernym odbiorcą – to współtwórcy, testerzy, interpretatorzy. Supergiant Games słucha, reaguje i adaptuje. To zaufanie graczy – zbudowane przez lata – pozwala twórcom traktować wczesny dostęp jak wersję beta z duszą. Regularne aktualizacje to nie tylko łatki, ale rozszerzenia opowieści, nowe elementy świata, świeże inspiracje dla teorii graczy. To gra wideo która żyje – a nie tylko działa.
Jednym z bardziej zaskakujących ruchów było ogłoszenie, że Hades II trafi najpierw na Nintendo Switch i jego następcę. Zamiast tradycyjnego podejścia multiplatformowego, studio wybrało ograniczenie – ale nie po to, by wykluczyć, lecz by skupić się chwilowo na dopracowaniu jednej wersji. To też ciekawy znak czasów: ekskluzywność nie jest już domeną największych tytułów AAA. Gry niezależne, jak Hades, potrafią przyciągnąć taką uwagę, że platformy same zabiegają o ich obecność. Należy też pamiętać, że pierwsza część jest dostępna na innych platformach, w tym PlayStation 5, Xbox Series X, Xbox Series S i na komputerach PC. Dlatego można przewidywać, że po czasie dwójka również przestanie być tytułem ekskluzywnym.
